Tres Poemas

Manuel Rivas

Secretos

I

Sol de chorima,
ten días o inverno
de louco. Amén.

II

Esa maleta
nunca foi baleira.
Secreta fala.

III

Días da soidade
alindan gando bravo.
Coser as sombras.

IV

Non é tan lonxe
nin pasou tanto tempo.
Todo foi hoxe.

V

No paraíso
caeron anxos do ceo.
Sempre retellar.



O vagalume

Na lingua de Galicia,
o ser máis nomeado é o vagalume.
Deusa miúda, lucerna.
Deus verme, lucecú.
Contando polo baixo,
cen nomes ten o vagalume.
Mesmo ganou un concurso
de palabras fermosas,
xunto a bolboreta,
e a costureira reirrei,
esa a quen preguntas:
Cantos anos vivirei?
Cen nomes ten o vagalume,
mais el xa non existe.
Só fica un rumor de luz no país invisíbel.
Ese crime,
a fábrica do non ser,
non é noticia.
Cen nomes ten o vagalume,
cen sartegos na cripta
dun dicionario.



O xiz no cadro negro

Porque hai fronteira
e ti estás do outro lado,
habitando a etimoloxía de expulsado,
a parroquia do deus Terminus,
na beira exacta do desterro,
es un fracaso como defunto,
don Antonio Machado,
imperfecto cadáver,
os brazos cruzados na matriz da morte,
mestre parindo un neno exiliado,
camiño da escola,
refuxiado na caligrafía do xiz,
ese chío da andoriña no cadro negro,
o acento da verdade
abraiada,
a derrota invencíbel
no trazo dun animal honesto,
ese ourizo da man
que ulisca os restos
da historia de España
nun bodegón
onde pendura dun gancho de caza
a lúa demudada.