דרייַ לידער

איציק מאַנגער

שפּערלען

איר קליינע שפּערלען, גראָע פײגל פון דער אָרעמקייט,
אָן זינגענדיקע שטימען, אָן פעדערן קאָלירן,
מיין מוזע וועט פאַר אייך היינט טרילירן.
אַיעדע אָרעמקייט באַדאַרף אַביסל פרייד.

נאָר קודם וועט זי װאַרפן פאַר אייך קרישקעס ברויט.
פּיקט, פּיקט, חברה-לייט, און זייט זיך םחיה,
היפּט אַ ריקודל, ווייל ס´איז אַן אַלטע ראַיה,
אַ ריקודל מאַכט לופטיקער ליכטיקער די נויט.

מיין מוזע נעמט אַביסל װאַסער, טוט אַ הוסטל און הויבט אָן:
„אין די גאָרטנס אויף די פעלדער גיפטיקט רויט דער מאָן.
אָפענע ברענענדיקע וואונדן פון דער מאַמע-ערד.

דער אָדלער קושט די וואָלקנס, די נאַכטיגאַל דעם קוסט.
נאָר איר, איר קליינע שפּערלען, ווי ס´איז יעדערן באַװאוסט,
נעמט הכנעה´דיק פונעם לעבן װאָס ס´איז אייך באַשערט.“







חוה און דער עפּל-בוים

חוה שטײט פֿאַרן עפּל-בוים.
דער זונפֿאַרגאַנג איז רויט,
װאָס װײסטו, מוטער חוה, זאָג,
װאָס װײסטו װעגן טויט?

דער טויט דאָס איז דער עפּל-בוים
װאָס בויגט די צװײגן מיד.
דער אָװנט-פֿויגל אויפֿן בוים
װאָס זינגט זײן אָװנט-ליד.

אָדם איז אַװעק פֿאַרטאָג
אין װילדן װאַלד אַלײן.
אָדם זאָגט: "דער װאַלד איז װילד
און יעדער "װילד" איז שײן".

נאָר זי האָט מורא פֿאַרן װאַלד,
זי ציט צום עפּל-בוים.
און קוםט זי נישט צו אים צו גײן,
קומט ער צו איר אין טרוים.

ער רוישט און בויגט זיך איבער איר.
זי הערט דאָס װאָרט "באַשערט".
פֿארַגעס װאָס "ער" דער גרויסער "דער",
װאָס ער האָט דיר פֿאַרװערט.

און חוה רײסט אַן עפּל אָפּ
און פֿילט זיך מאָדנע גרינג,
זי קרײזט פֿאַרליבט אַרום דעם בוים,
װי אַ גרויסער שמעטערלינג.

און "ער", װאָס האָט דעם בוים פֿאַרװערט,
ער זאָגט אַלײן: "ס'איז שײן",
און האַלט נאָך אויף אַ רגע אויף
דאָס גרויסע זון-פֿאַרגײן.

דאָס איז דער חלום יעדע נאַכט,
טאָ װאָס זשע איז די װאָר?
און חוה פֿילט װי ס'טרערט דער בוים
אַראָפּ אין אירע האָר.

"װײן נישט שײנער עפּל-בוים,
דו רוישסט און זינגסט אין מיר
און דו ביסט שטאַרקער פֿונעם װאָרט,
װאָס װאָרנט מיך פֿאַר דיר".

און חוה נעמט דעם עפּל-בוים
מיט בײדע הענט אַרום,
און איבער דער קרוין פֿון עפּל-בוים
ציטערן די שטערן פֿרום...