Dixéronnos:
«Todo canto foi materia ou corpo hoxe é dogma.
E organízase contra
nós»
Pregúntome que sensación me invadirá cando dea regresado por fin sen restos.
Se haberá cinza que recorde
carne capaz de comprender
a altura deste
encontro
de Celebración (Apiario, 2014)
Estou Aquí. En fronte atópase o resto do mundo.
O vento do norte sutura o teu verbo a esta casa.
Instala o noso medo na raíz.
Ponlle nome a aquilo que cremos amar por moito tempo.
Pensa no instante en que soubemos que este muro caerá.
Abre a porta, deixa pasar os cans: que coman da mesa.
Para que cheire a terra a entroido ou barricada dunha vez.
Para que cheire a algo que se desfai e se compón constantemente.
Non deteñas a ollada na beleza do incendio.
Abre unha fisura.
Rompe o círculo.
Escapa
de Celebración (Apiario, 2014)
Tes a idade da túa pel,
pero a memoria é vella de máis para entendelo.
Repetirei o teu nome cando sexas outro
para evocar
aquilo que perdín e amei fondamente.
A linguaxe dura.
Os corpos non
de Celebración (Apiario, 2014)
Autobiografía #1
Primeiro pracer
Oín dicir que o desexo é unha imaxe da infancia.
Daquela o meu desexo acontece ao pé dun río
nunha paisaxe asolagada polas augas
onde dous rapaces xogan a arrolarse pola herba.
Recordo a humidade do lugar.
O cheiro a resina que manaba dos amieiros.
A luz verde que cerca a braña á tarde.
Amparado nesa luz
o corpo do rapaz apertado contra a terra
o meu por riba caéndolle de lado
aterrando sobre as pedras cos xeonllos.
Se en verdade o desexo é unha imaxe da infancia
daquela o meu desexo acontece na ferida.
Cómo fuxir do lugar
en que o pracer se estanca e fermenta,
fermenta.
Cómo se baleira a memoria
para ser por fin
un home novo.
de A vida salvaxe (PEN Club Galicia, 2018)
Todo
Georges de La Tour
Soñei por un momento que cabía neste verso
a distancia que separa o meu corpo da candea.
O dedo na cera e a calor
abrindo camiño entre a pel e a chama.
Soñei por un momento que cabía neste verso
o corazón, o sangue lanzado a labaradas pola vea
como flúen os regos nas enchentes de abril,
zume que escorrega polo toro do carballo.
Eran no meu soño as cousas e o seu ritmo ao mesmo tempo
mais sobre todo a distancia
entre eu e o mundo,
a lingua a piques de incendiarse no padal,
o fragmento de aire que me afasta da rosa.
Quen bota en falta o tacto da flor
cando pode apalpar a textura dun soño?
No meu soño cabían a flor e a floración,
o movemento da hedra cando gabea polo freixo
libremente, nun bosque de ribeira, por exemplo.
E non había estrema para o astro e a luz
porque brillaban as sombras como brilla a materia,
orbe e ceo e nube nunha onda perfecta.
Como darei espertado nun lugar
onde a pel é fronteira entre o meu corpo e o vento?
No meu soño era traspasado.
Entraba o aire en min como aceiro de navalla na carne do cervo.
Ou a cera ardendo no papo da man.
Un corazón, unha membrana.
A boca inflamada que se achega á lucerna.
A hedra rubindo polo freixo sen cesar.
Nunca poderei dicilo todo.
de A vida salvaxe (PEN Club Galicia, 2018)
A Vida Salvaxe
Por algunha razón, souben que as palabras
acabarían borrando a experiencia
cando o poema chegase.
Pero eu
atopei o camiño de regreso
ata este encontro:
despídome do pecado.
Os meus pés pisan a terra,
acollen o seu tacto como se tocasen o mundo
e aquilo que é salvaxe dispón a súa orde
ao tempo que a memoria esvaece na textura.
O descoñecido di:
—Hai un peche entre a vida
e a vida dos demais
que estoura nun encontro.
Non se pode escribir ese suceso con palabras prestadas.
Cando a experiencia se impón, claudica o seu sentido.
Daquela tiven que escoller
entre a palabra e a vida.
Escollín a vida.
Pedinlle ao mundo que me abrise
o seu rostro salvaxe.
de A vida salvaxe (PEN Club Galicia, 2018)
