543

Σιμωνίδης ὁ Κεῖος


          ὅτε λάρνακι
ἐν δαιδαλέᾳ
ἄνεμός τέ μιν πνέων
κινηθεῖσά τε λίμνα δείματι
ἔρειπεν, οὐκ ἀδιάντοισι παρειαῖς
ἀμφί τε Περσέι βάλλε φίλαν χέρα
εἶπέν τ'· ὦ τέκος, οἷον ἔχω πόνον·

σὺ δ' ἀωτεῖς, γαλαθηνῷ
δ' ἤθει κνοώσσεις
ἐν ἀτερπέι δούρατι χαλκεογόμφῳ
<τῷͅ> δε νυκτιλαμπεῖ
κυανέῳ δνόφῳ ταθείς·
ἅλμαν δ' ὕπερθε τεᾶν κομᾶν
βαθεῖαν παριόντος
κύματος οὐκ ἀλέγεις, οὐδ' ἀνέμου
φθόγγον, πορφυρέᾳ
κείμενος ἐν χλανίδι, πρόσωπον καλόν.
εἰ δέ τοι δεινὸν τό γε δεινὸν ἦν,
καί κεν ἐμῶν ῥημάτων
λεπτὸν ὑπεῖχες οὖας.

κέλομαι δ', εὗδε βρέφος,
εὑδέτω δὲ πόντος, εὑδέτω δ' ἄμετρον κακόν·
μεταβουλία δέ τις φανείη,
Ζεῦ πάτερ, ἐκ σέο·
ὅττι δὲ θαρσαλέον ἔπος εὔχομαι
ἢ νόσφι δίκας,
σύγγνωθί μοι