از مجموعه‌ی گل دودی

نادیا انجمن


زهرآگین

 ... آنشب
در محفل خصوصی گژدمها
یک بحث داغ و تلخ
دیری ادامه یافت          
«!موضوع «زرق زهر به اندامهای علم
در انتخاب سم
سامان نمیگرفت و به مطلب نمیرسید          
نا‌گاه از آن میان
یک تن که بود زشت‌تر از اصل نسل خویش
چون تیغ بر گشاد زبان
گفت اینچنین          
شب در گذشتن است و مجال درنگ نیست          
تا چشمهای طعمه بخوابند
خیزید و نیشگاه بجویید
میراث مانده برمن
یک شیشه از هلاهل چندین هزار ساله جدم
... ایثار گرمنم


سرطان 1380





!سر بکش! سر بکش

قصه درد دل شنیدن چیست؟
شرح سوزان داغ دیدن چیست؟

یار گر رفت حق به همراهش
در غمش پیرهن دریدن چیست؟

جاده بی آخرست هان! مشتاب
سوی بی انتها، دویدن چیست؟

رشته با هر چه هست میبندم
از زمین و زمان بریدن چیست

او اگر دوست نیست من هستم
دست از دوستی کشیدن چیست؟

حتما از بهر حاجتی صیاد
پی صیدم بود رمیدن چیست؟

در قفس نیز میشود خوش خواند
در سر اندیشه پریدن چیست؟

راست از در درآ، سلامی کن
دیگر از کنج پرده دیدن چیست؟

جام او هر چه هست نوشین است
سربکش! سربکش! چشیدن چیست؟

میرسیم عاقبت به نخل آباد
صحبت تلخ نارسیدن چیست؟


قوس 1380 





کوه دریا

ایا تبعیدیان کوه گمنامی
ای گوهران نامهاتان خفته در شنزار خاموشی
ای محو گشته یادها‌تان
یادهای آبی روشن          
به ذهن موج گل آلود دریای فراموشی          

زلال جاری اندیشه‌هاتان کو؟
کدامین دست غار‌تگر به یغما برد
تندیس طلای ناب رؤیاتان               
درین توفان ظلمتزا
کجا شد زورق سیمین آرامش نشان ماه پیما‌تان

پس ازین زمهریر مرگزا
دریا اگر آرام گیرد          
ابر اگر خالی کند از عقده‌ها دل
دختر مهتاب اگر مهر آورد
لبخند بخشد               

کوه اگر دل نرم سازد سبزه آرد
بارور گردد               
یکی از نامهاتان بر فراز قله‌ها
خورشید خواهد شد؟               
طلوع یادهاتان
یادهای آبی روشن
به چشم ماهیان خسته از سیلاب و
از باران ظلمتها هراسان               
جلوه امید خواهد شد؟                              
!آیا تبعیدیان کوه گمنامی


قوس 1380 





آدم، سنگ، آهن

درین بنبست پولادین
تن دیوار را با جسم در پیوند جاویدیست
گسستن را نشاید
!آه، دربان
بس کن، این کوبیدنت با سنگ بیهوده است
کلید اینجاست اما قفل بر دروازه جوشیده است
برو در بان، برو بگذار گوش مغزمن یک
دم ................. بیارامد
من اینجا با تبار سنگ و آهن سخت خوکردم
مرا با سنگ پیمانیست در همطاقتی
بگذار با او همقدم در سنگلاخ صبر میگردم          

مرا از زمهریر مرگ باکی نیست
به جانم ضربه‌های دست توفان اتفاق درد‌ناکی نیست
مگو از کیمیای آبها با من
مگو از آبی بی‌انتها با من
که من با آسمان تیره مرداب دل بستم
من اینجا ریشه دارم
در زمینی آهنین کز ابر های سربی یک آسمان پولاد
توفانی است                                   
مرا کز شاخه‌هایم دم به دم زنجیر میروید ببر از یاد
برو دربان، برو نگذار دستانت ازین پولاد کوبیدن بیازارد
ترا تاب شکستن نیست
من اما خوب میدانم که آدم، سنگ، آهن
در دست در بازوی هم تا انتهای جاده های درد               
همراهند                                                 
و از طغیان وحشتها و از جولان ظلمتها
نمیکاهند                                          
برو دربان، برو دست تو خالی نیست
برو افسانه سنگین دنیایم به دستانت
برو وین قصه را در شهر سر تا پا حکایت کن
بگو در پشت این دیوار سنگی
دختری با سنگ عقد جاودانی بست
و در اعماق سختیها
به نسل آهنین پیوست                              


قوس 1380



Read the English translation

Nadia Anjuman attended the Golden Needle Sewing School as a teenager in Herat, Afghanistan, in which a group of women gathered to meet and discuss literature with local professors under the guise of practicing needlepoint (a pastime approved by the Taliban government). In 2001, with Afghanistan's liberation from the Taliban, Anjuman began attending Herat University and soon published a book of poetry titled Gul-e-dodi (Dark Flower). Her readership was not limited to Afghanistan—Gul-e-dodi found readers in Iran, Pakistan, and beyond. She continued to write poetry despite the objections of her husband and his family, and she was set to publish a second volume of poetry in 2006 titled Yek Sàbad Délhoreh (An Abundance of Worry). In November 2005, Anjuman's husband beat her and Anjuman ultimately died from the altercation. In 2007, Anjuman's complete works were published in the original Dari by the Iranian Burnt Books Foundation. Gul-e-dodi has been reprinted three times, selling over three thousand copies.

Diana Arterian was born and raised in Arizona. She currently resides in Los Angeles where she is pursuing her Ph.D. in literature and creative writing at the University of Southern California. Diana is a poetry editor at Noemi Press, and a managing editor and founding member of Ricochet. She is the author of Death Centos (Ugly Duckling Presse), and her writing and translations have appeared in Aufgabe, Black Warrior Review, DIAGRAM, and The Volta, among others.

Marina Omar was born in Afghanistan and has worked as an interpreter for Afghan refugee families. She is currently a doctoral candidate in foreign affairs at the University of Virginia.